Van te voren waren we al op Internet aan het zoeken geweest hoe het voor gehandicapten geregeld was in de USA. Volgens diverse bronnen op Internet was het daar prima geregeld.
Omdat we van plan waren in Orlando een auto te huren wilden we ook graag weten hoe het met parkeren geregeld was voor invaliden. Op Internet zag ik daar diverse verhalen over: de één meldde dat je dit van te voren aan moest vragen, de ander dat je dat alleen ter plekke kon regelen. Op een gegeven moment had ik een aanvraagformulier gevonden maar dat was voor inwoners van Florida en moest ik ook een rijbewijsnummer invullen. Dat gaat dus niet lukken voor onze zoon van 13. Uiteindelijk hebben we de Nederlandse (Europese) parkeervergunning maar meegenomen. In Miami heb ik twee politieagenten gevraagd of ik deze vergunning daar kon gebruiken. 'It's legal and it's signed.' was de reactie, ik mocht 'm dus gewoon gebruiken als hij maar goed zichtbaar was achter de voorruit. We hebben de vergunning diverse keren gebruikt en geen problemen gehad. Overigens heb ik zo het idee dat er in de USA veel meer invaliden parkeerplaatsen zijn als in Nederland.
Bij Kennedy Space Center was parkeerplaats nummer twee helemaal gereserveerd voor invaliden, ook perfect geregeld.
Bij elk metrostation is wel een doorgang voor gehandicapten met rolstoel. Er moet dan eerst iemand door het poortje om deze deur van binnenuit open te maken. Er klinkt dan wel een luid alarm, dat is de eerste keer wel even schrikken hoewel dit wel op de deur vermeld staat. Er reageerde verder niemand op, blijkbaar zagen ze dat het een rolstoel betrof en geen zwartrijder(s). Niet elk metrostatio heeft echter een lift naar boven, dat zijn er maar een paar. Op de bordjes bij de in/uitgang staat dit netjes aangegeven, ook op de plattegrond die je in elk station kunt krijgen. Ik heb de rolstoel van Erhun dus vaak omhoog en naar beneden gesjouwd. Wij hebben dan natuurlijk wel het geluk dat Erhun redelijk goed trappen kan lopen.
In Nederland / Europa zijn we gewend dat een begeleider van een invalide vaak gratis mee mag. In de USA werkt dat niet zo: als begeleider betaal je gewoon het volle pond voor een volwassene. Proberen te onderhandelen leverde in één geval een korting op van 10% voor onze zoon, ik moest echter voor mezelf gewoon het volle pond betalen. De aangedragen reden dat ik het helemaal niet leuk vond en alleen mee ging omdat mijn zoon het graag wilde zien en niet alleen kon maakte geen indruk.
Een tip voor rolstoelgebruikers: Bij ons kwam het regelmatig voor dat de rolstoel met de kleine voorwielen in een put of kier in het wegdek bleef hangen. Dat is heel erg irritant. Vooral als we een beetje snelheid hadden dook Erhun soms uit z'n rolstoel op de straat als het wiel weer eens vast bleef zitten. Als ik zo naar de contructie kijk is het vrij eenvoudig mogelijk de kleine voorwielen te vervangen door ongeveer twee keer zo grote wielen. Ik denk dat dit een stuk beter werkt en zal daar zeker naar informeren voordat we weer een reis gaan maken waarbij er veel gerolstoeld moet worden. Op één van de laatste dagen zag ik overigens een mooi setje wielen bij de Walmart liggen voor $ 18,00 per stuk inclusief kogellagers. Vanwege het gewicht en de toch al beperkte ruimte in de koffers heb ik ze niet meegenomen. Nu eigenlijk een beetje spijt, maar in Nederland zullen ze die vast ook wel hebben. Maar eens even Googelen......
Verder is het zo'n beetje overal anders geregeld en moet je gewoon zelf ontdekken en vragen hoe het werkt. Zelfs binnen één pretpark is het soms per attraktie anders, lijkt wel een beetje afhankelijk van wie er bij de deur van de attraktie staat. Bij sommige attrakties mag je de 'express way' gebruiken. Dit is een kortere weg met een kortere wachtrij. Normaal gesproken moet je hiervoor speciale express-kaartjes kopen naast de normale entree, invaliden en begeleiders mogen deze 'express way' zonder extra betaling gebruiken. Bij andere parken moet je gewoon in de rij gaan staan en krijg je als antwoord dat de paden breed genoeg zijn voor een rolstoel dus dat dit geen enkel probleem is. Gewoon proberen en informeren dus, af en toe worden er mensen een beetje kwaad omdat we 'zo brutaal' zijn maar dat zijn we intussen wel aan gewend.
Op Great Stirrup Cay stonden rolstoelen klaar met grote ballonbanden. Deze konden over het zandstrand rijden zonder weg te zakken. Rijden ging prima maar de rolstoelen waren niet te sturen, ze wilden alleen maar rechtdoor!