Eerlijk gezegd had ik wel een beetje stress voor de terugreis. We wisten niet precies hoeveel gewicht er in de koffers zat, de auto moest worden teruggebracht en ik had geen idee hoeveel tijd dat zou kosten en we hadden nu drie grote koffers (met smokkelwaar) in plaats van één grote en één kleine waar we mee vertrokken. Samen me de rolstoel en de rollator was dat aardig wat.

Het hotel had geen weegschaal dus van te voren de koffers wegen ging niet. Dan maar op goed geluk ingepakt. Alles viel heel erg mee. TomTom wees prima de weg naar Dollar rent a car waar we de auto in moesten leveren. Controle was in nog geen vijf minuten voor elkaar en onze bagage ging gelijk op een kar die een man netjes voor ons wegbracht naar de incheckbalie. Daar hadden we een probleempje: de eerste koffer die we op de weegschaal zetten woog 54 Pound, het maximum was 50 Pound en de koffer mocht zo niet mee! De andere twee koffers ook even gewogen, die waren aardig wat te licht en hadden nog aardig wat ruimte over. Na wat verdelen konden we ook onze jassen en het kussen van de rolstoel er in kwijt en was het allemaal weer geregeld.

Bij de controle werd Erhun weer helemaal gecontroleerd en gefoulleerd maar hij wist intussen hoe dit werkte.

Voor Elif een kleine desillusie: er was daar helemaal geen winkel met gezichtscremmetjes! Zoiezo waren er erg weinig winkels. Na door diverse mensen van het kastje naar de muur gestuurd te zijn kregen we eindelijk uitleg: we hadden een tussenstop in Washington dus was het géén intercontinentale vlucht dus niet belastingvrij winkelen! Dan maar in Washington proberen, we hadden ruim een uur tussen beide vluchten dus dat moest wel lukken.

Erhun had zijn eerste 'momentje' van de dag: we zaten in het tweede vliegtuig niet naast elkaar! Hoe moest dat nu, hij sprak geen woord Engels! En dan wel acht uur lang! Onze troostwoorden dat er misschien wel een lief meisje met een ballonnetje naast hem zou zitten had een averechts effect. Stress!!

Toen het tijd werd om op te stijgen kregen we een wat mindere melding: 'There's an issue with the plane. It will take about ten minutes to solve the problem.' Die tien minuten werden uiteindelijk anderhalf uur en zo zouden we de aansluitende vlucht van Washington naar Amsterdam missen. We vreesden het ergste, zeker toen er gemeld werd dat als we de vlucht zouden missen ze een andere vlucht voor ons gingen zoeken of dat we een nacht in een hotel gestopt werden. Daar zaten we nu net niet op te wachten.

Halverwege de vlucht kregen we de melding dat ze de vlucht naar Amsterdam op gingen houden zodat wij alsnog mee konden. Wel een opluchting, maar ik zag de bui al hangen: geen tijd voor Elif om te shoppen! Elif: 'ik zeg gewoon dat ik naar het toilet moet!' Erhun schoot gelijk in de stress: 'dan is straks ons vliegtuig vertrokken!' Uiteindelijk mocht er zelfs niet eens geplast worden, dat moest Elif maar in het vliegtuig doen... Geen goedkope cremmetjes dus.....

Meevaller voor Erhun: de twee stoelen naast Elif op de achterste rij bleven leeg! Uiteindelijk zaten we dus toch alledrie op een rijtje! Erhun een stuk minder stress.

Maar het was nog niet voorbij: Erhun kreeg nog z'n tweede 'momentje' van de dag: Als enige in het hele vliegtuig deed zijn TV-schermpje het niet! Waarom had hij nu net de middelste stoel gekozen? Hoe moest hij nu die acht uur doorkomen zonder TV? Drama! Het defecte scherm werd voor alles wat mooi en lelijk was uitgescholden, bedreigd en gehypnotiseerd maar het mocht niet baten: het bleef weigeren! Toen we eenmaal vlogen hebben we van stoel gewisseld, probleem opgelost!

Uiteindelijk landden we om 08:00 uur op Schiphol, maar een uur later als geplant. Joris stond daar weer netjes te wachten met de huurauto en een uurtje later waren we thuis.